Mei 2006 – juni 2022 Arnold den Boer

En zo ging de Kinkhoorn na 44 jaar ‘familie Perdok’ over in andere handen, de nieuwe eigenaar werd Arnold den Boer. Aan de Oldijk 7 zou een houtskeletwoning met een markant rood dak verrijzen.

Oldijk 7 (coll. Arnold den Boer)

Arnold den Boer is geboren op 6 augustus 1940 in Nieuw-Lekkerland, een dorp aan de rivier de Lek in de Alblasserwaard. Het belendende dorp is Kinderdijk met de beroemde molens dat wordt gerekend tot het UNESCO Werelderfgoed. Het is een beschermd landschap.

Arnold is een zogenoemd ‘oorlogskind’. Tijdens zijn geboorte zei de dienstdoende huisarts: ‘daar gaan ze weer,’ - er kwam midden in de nacht weer een eskader vliegtuigen over richting Roergebied met het doel dat te bombarderen. Arnold is de eerste van drie zonen in het gezin van Albert den Boer en Wouterina (Rien) Bongers die ook twee dochters hadden. Vader Albert den Boer zat in de directie van het familiebedrijf, Betonfabriek Den Boer, ‘voorheen J. & A. den Boer’.

Familie Den Boer stamt uit een geslacht van pioniers. In 1883 was Aart den Boer, de grootvader van Albert, overgrootvader van Arnold, de eerste die in Nederland een betonfabriek oprichtte, samen met zijn broer Jan. Zij vervaardigden seriematig, op één plek, betonproducten (tegels, maar ook producten voor het bouwen van wegen en bruggen bij voorbeeld). Aart en Jan waren van huis uit timmerlieden maar vooral Aart was erg goed in tekenen en rekenen en was altijd bezig zich te ontwikkelen en via avondlessen bij te scholen. Zo schopte hij het onder meer tot architect van huizen in Rotterdam en het oudemanhuis (bejaardenhuis) in Nieuw-Lekkerland. Creativiteit, doorzettingsvermogen en ondernemerschap kenmerken volgens Arnold het pionierschap van zijn voorouders.

De fabriek in de jaren '30 van de vorige eeuw

Arnold doorliep na de lagere school de hbs-A in Dordrecht. Dat was flink aanpoten voor hem, maar de ‘makkelijkere’ ulo was geen optie voor zijn vader, aangezien het al vaststond dat Arnold een functie zou gaan vervullen binnen het familiebedrijf. Zes jaar lang, zes dagen in de week, fietste hij door weer en wind naar school.

De Telegraaf van 4 oktober 1933 (Delpher)

Na het behalen van het hbs-diploma, het vervullen van de dienstplicht en het doorlopen van een stageperiode bij het betonbedrijf van zijn zwager, trad Arnold op 1 januari 1964 toe tot het familiebedrijf.

De Standaard 13 dec 1935 (Delpher)

Vader Albert had alle vertrouwen in hem, Arnold moest maar een auto en een tas kopen en aan de slag gaan. Zo werd Arnold vertegenwoordiger. Het was een moeilijke periode, hij werd in het diepe gegooid, zonder enige vorm van coaching. Na verloop van jaren kwamen ook zijn twee jongere broers in de zaak. Hieronder een foto uit het Algemeen Dagblad van 6 oktober 1973 van de directie van de fabriek. Arnold staat in het midden, met links zijn broers en rechts zijn vader en oom.

v.l.n.r. broer Anne (29), broer Aad (26), Arnold (33), vader Albert (61) en oom Aart (63)

Begin jaren negentig drong bij Arnold het besef door dat hij in het leven ook nog andere dingen wilde doen dan dit werk. Het roer moest om. Toen op zijn 51ste de mogelijkheid zich voor deed om uit het bedrijf te stappen heeft hij die kans aangegrepen. Inmiddels was hij gescheiden en waren zijn twee kinderen, een zoon en een dochter, al enige tijd het huis uit.

Vervolgens begon een ‘zwerftocht’ door Nederland die hem uiteindelijk in Ezinge zou brengen, na een grondige verkenning van het Noorden vanuit een vakantiebungalow in Lauwersoog. Hij was erachter gekomen dat hij hier wilde wonen, in het Noorden, vanwege de rust, de ruimte en de schone lucht. De weidse vergezichten. Maar ook om flink wat grond te kopen, want Arnold wilde graag aardappels verbouwen, daar had hij echt wat mee. Deze liefde was ontstaan toen hij een poosje had gewerkt bij een bevriende akkerbouwer, die biologisch aardappelen verbouwde. (Aart van Galen van Oldijk 3 was de eerste op de Oldijk met wie Arnold kennismaakte. Hij zag Arnold buiten bezig, stopte, stelde zich voor en vroeg hem wat hij toch allemaal met die grond wilde gaan doen. ‘Aardappelen verbouwen!’ zei Arnold.)

De bedoeling was kort op het vakantiepark te wonen, maar omdat Arnold tegen de zomer van dat jaar nog niets had gevonden verhuisde hij naar een woonruimte boven het winkelpand “Luth” in Ulrum, waar hij 4 jaar bleef wonen tot de overgang naar Oldijk 7.

De toedracht van de aankoop van Oldijk 7 is wel een treffend verhaal. Arnold toerde rond in het Groningse land toen begin april 2006 zijn oog op Oldijk 12 viel. Daar was toen door Henk Lanters en Gonda Klamer een b&b in gevestigd. Dat leek hem wel wat, handig om familie in te kunnen laten logeren. Henk en Gonda zagen hem rondkijken en vertelden dat het te koop stond. Ze gaven hem een rondleiding door het huis en toen hij dat weer verliet viel zijn oog op het hek van Oldijk 7. Hij bleef een tijd bij het hek staan kijken en raakte op slag verliefd op het plekje. Maar ja, het stond niet te koop…

coll. Marike Perdok

Inmiddels had Arnold contact met diverse makelaars, waaronder ook met Andrea Smit in Middelstum. Toen hij haar een keertje sprak zei ze dat er wel iets in de pijplijn zat, een afgelegen plekje. Arnold maakte voor zichzelf vreemd genoeg meteen de associatie met Oldijk 7. Een tijdje later, op Goede Vrijdag, ging zijn telefoon, makelaar Andrea Smit. Arnold zei: ‘Zal ik eens zeggen waarover jij me belt, dat is vast het huisje op de Oldijk in Ezinge!’
‘Ja’, zei ze, ‘hoe weet je dat?’

De beslissing was snel genomen en de koop werd gesloten. Zo werd Arnold eigenaar van Oldijk 7.

coll Arnold den Boer

De Kinkhoorn (Oldijk 7)

coll Arnold den Boer

Toen kwam de vraag wat hij met het huisje zou doen. Wat Arnold voor ogen stond was een duurzame plek creëren, een energieneutraal huis te bewonen dat bestond uit uitsluitend herbruikbare en biologisch afbreekbare materialen. En dat gebruik maakt van duurzaam opgewekte energie, dus met zonnepanelen en een warmtepomp. Maar ja, het huis zoals het er stond zag er weliswaar van buiten schilderachtig uit, maar was er vooral binnen slecht aan toe. Allerlei varianten passeerden de revue, zelfs de mogelijkheid om het huis te integreren in de nieuwbouw. Maar toen bleek dat de gemeente toestemming had gegeven voor het slopen, leek dat na rijp beraad de beste optie, al ging dat Arnold zeer aan het hart. Het duurzame bouwen stond in die jaren nog behoorlijk in de kinderschoenen, dus moest Arnold zich verdiepen in de materie, kennis vergaren. Pionieren.

de laatste foto's van het oude Oldijk 7 (coll. Arnold den Boer)

de laatste foto's van het oude Oldijk 7 (coll. Arnold den Boer)

Het slopen nam een aanvang en al snel was het oude Oldijk 7 verdwenen:

coll. Arnold den Boer

coll. Marike Perdok

Daarna verscheen in 2009/2010 onder architectuur van Peter van Dam het houtskelethuis met het geïntegreerde gastenverblijf:

deze foto's coll. Arnold den Boer

Arnold kocht er later een stuk land bij van Jan ter Veer (voorheen Zuideweg 8) van ca. 4000m2, waarna Oldijk 7 in totaal ruim een hectare groot was. Arnold is een buitenmens en geniet van de wisseling van de seizoenen en de spectaculaire luchten. Arnold draagt een boodschap uit, de boodschap van het rentmeesterschap. Zo voelt hij dat. ‘De essentie is: hoe ga je met moeder aarde om? Met alles wat kruipt, vliegt, groeit en bloeit. Hoe kunnen we de aarde schoon houden?’

Hij houdt van het onderhouden van zijn tuin, het aanplanten van nieuwe bomen en planten, het maaien van het vele grasland, het volgen van de buizerds en torenvalken die elk jaar in zijn bomen broeden. Ook het zwanenkoppel dat trouw zijn land opzoekt om er in de vroege lente een nest te bouwen intrigeert hem.

Arnold maait er lustig op los (coll. Arnold den Boer)

Een verschrikkelijke gebeurtenis tijdens het wonen op Oldijk 7 voor Arnold was dat hij begin 2012 zo’n twintig essen moest laten kappen, die aangetast waren door een fatale schimmelziekte (Chalara fraxinea). Die schimmel is fataal en zorgt voor veel essensterfte. Dat deed hem veel verdriet.

Verder heeft Arnold vooral mooie dingen meegemaakt aan Oldijk 7, zoals kampvuren met vrienden, zijn verjaardag vieren op het land (in augustus dus bijna altijd prachtig weer!).

In maart 2021 kondigde Arnold zijn vertrek per brief aan bij de buurtgenoten:

En dan is daar in 2022 het vertrek. Arnold is niet piepjong meer en het land wordt hem te groot en te bewerkelijk. Arnold verhuist naar Pingjum, in Friesland, waar zijn dochter Elsa met haar gezin woont. Hij wordt daar hun buurman. In een iets minder royaal bemeten huis en tuin, maar nog altijd ‘buiten’.

De Oldijk raakt een illustere bewoner kwijt…